ΟΜΑΔΑ ΖΗΤΑ βετεράνοι ➤
Σαν σήμερα, πριν από 21 χρόνια, στις 19 Σεπτεμβρίου του 1994, ο αστυνομικός υποδιευθυντής Απόστολος Βέλλιος πέφτει νεκρός την ώρα που επέβαινε σε υπηρεσιακό λεωφορείο της ΕΛ.ΑΣ στον
Περισσό. Το όχημα, είχε βληθεί από ρουκέτα του ΕΛΑ.
Μόλις προχθές, το τρίτο και τελευταίο παιδί του τραγικού αξιωματικού, έκανε κατάθεση ψυχής και προκάλεσε σύγκορμα ρίγη συγκίνησης στους παριστάμενους, στη διάρκεια της τελετής για τα αποκαλυπτήρια του μνημείου των πεσόντων της ΕΛ.ΑΣ. Μια εκδήλωση που οργανώθηκε υπό την αιγίδα της ένωσης ν/α Αττικής και με δωρητή τον Γιώργο Τσούκαλη κι επιμελητή του μνημείου τον Γιάννη Μπάρδη.
Το bloko.gr παρουσιάζει την ομιλία της Γεωργίας Βέλλιου.
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη
Κύριοι Υπουργοί
κε Αρχηγέ
Κυρίες και κύριοι,
Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή να απευθύνω αυτό τον χαιρετισμό και την τιμή που κάνετε στην οικογένειά μου με την ένταξη του πατέρα μας σε αυτό το μνημείο.
Ονομάζομαι Γεωργία Βέλλιου. Είμαι το τρίτο παιδί της οικογένειας της Βασιλικής Βέλλιου.
Το έχω συνηθίσει πια. Και εγώ και οι αδερφές μου και πολύ περισσότερο η μητέρα μας. Εξάλλου πάνε πια 21 χρόνια από τις 19 Σεπτεμβρίου 1994.
Την ιστορία την ξέρετε. Μία συνηθισμένη Δευτέρα δεν μας ξύπνησε η μητέρα μας αλλά ένας εκκωφαντικός ήχος. Φυσικά στα 8 σου χρόνια δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον ήχο μιας έκρηξης. Η μητέρα μας κατάλαβε τι είχε συμβεί. Περίμενε για λίγο να ενημερωθεί από τα Μέσα και μόλις επιβεβαίωσε την υποψία της έφυγε για το νοσοκομείο. Εμείς πάλι για το σχολείο.
Όλοι συζητούσαν για την επίθεση. Το δημοτικό σχολείο μάλιστα στο οποίο φοιτούσαμε εγώ και η μεσαία αδερφή μου ήταν ακριβώς δίπλα στο σημείο της έκρηξης. Ειρωνικό θα έλεγε κάποιος. Τα υπόλοιπα περνάνε μπροστά από τα μάτια μου σαν βουβή ταινία. Κάποιος έρχεται να μας πάρει. Έξω από το σπίτι πανικός από κόσμο και δημοσιογράφους. Μέσα στο σπίτι πανικός από τη συμφορά. Αδύνατον να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Τα παιδιά βρίσκουμε καταφύγιο στο γειτονικό σπίτι, το σπίτι των φίλων μας. Εκεί έρχονται να μας δουν οι συγγενείς μας.
Μετά η κηδεία. Κόσμος, τιμές, ελληνική σημαία. Περιέργεια. Κάτω από αυτή τη σημαία είναι ο μπαμπάς μας; Και γιατί δεν μας αφήνουν να τον δούμε;
Εκείνη τη μέρα και στον δρόμο από την εκκλησία στον χώρο ταφής έγινε η μετάλλαξη. Η μαμά μας μεταμορφώθηκε σε Μπουμπουλίνα και μας έκανε κι εμάς. Άφησε την απώλειά της στην άκρη και έγινε μάνα και πατέρας. Μας έστησε στα πόδια μας, μας μεγάλωσε, μας καθοδήγησε, μας σπούδασε, μας έκανε ανθρώπους σωστούς. Αυτές οι ηρωίδες σύζυγοι και μάνες πρέπει να είναι στο μυαλό εκείνου που πατάει τη σκανδάλη, που πυροδοτεί τον μηχανισμό. Όχι ο στόχος.
Πολλές φορές εκείνοι που αποφασίζουν αυθαίρετα και φασιστικά για τη ζωή και τον θάνατο κάποιου άλλου ανθρώπου πρέπει να έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Φυσικά αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι στη βάση μας είμαστε όλοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως επαγγέλματος, φύλου, πεποιθήσεων. Οποιαδήποτε άλλη διάκριση είναι σίγουρα συμβατική και υποκριτική. Κοντά σε αυτή την πραγματικότητα έρχεται και η άλλη: όλοι οι άνθρωποι πονάνε. Και οι αστυνομικοί. Και οι οικογένειές τους.
Πάντα απορούσα τι διαφορετικό είχα εγώ από οποιοδήποτε άλλο παιδί, ώστε στον βωμό ενός κάποιου «αγώνα» να πρέπει να διαγράψω τη λέξη «μπαμπά» από το λεξιλόγιό μου στα 8. Τι διαφορετικό είχε ο μπαμπάς μου, ώστε να του στερηθεί το δικαίωμα να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν, να τα καταφέρνουν στη ζωή τους, να αποκτούν δικά τους παιδιά. Και αν είχαμε κάτι διαφορετικό ποιος το ορίζει;
Σε αυτό το σημείο θέλω όμως να σας πω και κάτι άλλο. Ο περισσότερος κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται, αλλά οι οικογένειες των Σωμάτων Ασφαλείας το γνωρίζουν πολύ καλά. Όταν ο γονιός σου κάνει αυτή τη δουλειά, τον χάνεις καθημερινά. Τον χάνεις λόγω του ωραρίου, λόγω των έκτακτων αναγκών, των έκτακτων μέτρων, των καθημερινών κινδύνων που προκύπτουν λόγω της φύσης του επαγγέλματο.
Έχουν περάσει χρόνια και πληγές υπάρχουν ακόμα. Ζούμε καθημερινά με αυτές. Δεν ήταν καθόλου εύκολο όμως πάντα νιώθαμε ότι γύρω μας υπήρχε μια μεγάλη οικογένεια που μας στήριζε. Η «μεγάλη μπλε οικογένεια» που λέει μια αδερφή μου, η οικογένεια της Αστυνομίας… Δεν ήταν όμως μόνο η υποστήριξη, αλλά και η περηφάνια που μας έκανε να αισθανθούμε αυτή η οικογένεια για τον πατέρα μας.
Για αυτό την ευχαριστούμε από καρδιάς και ευχόμαστε να μην προστεθεί ποτέ ξανά κανένα νέο όνομα στη λίστα των πεσόντων ανθρώπων της Αστυνομίας."
Ευχαριστώ. "
Δείτε τη συγκλονιστική ομιλία της Γεωργίας Βέλλιου στο 46.25 λεπτό του βίντεο
ΠΗΓΗ>bloko.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου